Podróżnicy, którzy nade wszystko, szukają czegoś leżącego daleko hen poza utartymi szlakami, w dalekiej Rosji mogą poczuć się jak ryby w wodzie. Tutaj, gdzie na południu kończy się Rosja, jeszcze 300 tys. lat temu rozciągał się tylko bezkres wody. Wyjątkiem potwierdzającym regułę jest jedynie Pietropawłowsk Kamczacki. Odległa Kamczatka oferująca tę niespotykaną dzikość, której przejawem są, chociażby wulkany, właśnie w trakcie ich wypiętrzania znalazła się na mapie świata.

Przykład stanowi choćby, stale aktywny Mutnowski, sięgający 2323 m n.p.m. Tyle że turyści są dziś bardziej wybredni. Wobec czego nie wzbraniają się przed ruszeniem trasę wiodącą z południa na północ. Poruszają się wówczas po jedynej głównej drodze, z której zjeżdżają, ewentualnie korzystają ze sporej liczby odgałęzień.

Premierowe wizyty na Kamczatce

Nie bez kozery uznaje się, że na zajmującym powierzchnię 372 tyś km² terenie rządzi nie tyle człowiek, co przyroda. Z drugiej strony, gdyby nie ludzka ciekawość ziemie te z pewnością dłużej pozostawałyby biała plama na mapie świata. Dzięki odwadze pierwszych eksploratorów, którzy wzięli ów nieznany kawałek lad na cel wyprawy, można było zgromadzić podstawowe dane na jego temat.

Był luty 1691 r. kiedy Michaił Wasiliewicz Stadukhin rozpoczął misję badawczą, ruszając znad brzegu rzeki Anadyr. Obierając, wraz z towarzyszami, kurs na rzeki Aklen i Penżyna dotarli do zachodniego brzegu Półwyspu Kamczackiego. Owa dziewicza wyprawa stała się zaczynem kolejnych podroży, mających przybliżyć to, jak wyglądają nieznane i słabo opisane dotąd rejony Rosji. W październiku 1740 r. obszar wzięła na celownik wyprawa morska, która dowodzili słynny Vitus Bering i Aleksiej Czikikow. Datę te uznano później za początek istnienia pierwszej osady w tym regionie – Pietropawłowska. Wkrótce obszar wytypowano jako nowe miejsce… otwieranych tu zakładów karnych.

Rozdzielający niejako wody Morza Ochockiego i Beringa pas lądu ciągnie się na długość jakichś 1200 km. Zaś w najszerszym miejscu ma 450 km.

Na rosyjskim Półwyspie Kamczackim wykształciły się między innymi wulkanu: Kozielski i Awaczyńska Sopka (2471 m n.p.m.).

Wypełniony wzniesieniami Gór Kamczackich obszar, z Iczyńską Sopką robi porażające wrażenie na turystach. Swoją drogą pasmo, zwane także Górami Środkowymi wyróżnia także obecność lodowców. Innym łańcuchem górskim Półwyspu Kamczackiego są Góry Wschodnie, których podział jest już bardziej złożony.

W Pietropawłowsku Kamczackim

Tutejsza „metropolia”, czyli będący stolica regionu Pietropawłowsk to specyficzne miasto. Niezwykle oryginalnym elementem krajobrazu jest tu pomnik niedźwiedzi.

Czasy ZSRR naznaczyły to miejsce urządzeniem tu wojskowej strefy, do której wstępu zagraniczni goście nie mieli. Dziś jest już swobodniej, choć nie tak, jak można by było przypuszczać. Podróżujący w te strony nie uciekną od konieczności wizyty na tutejszym posterunku w bazie Paratunka.

Od czasów powstania w 1740 r. Pietropawłowsk stanowił centralny ośrodek w niegościnnym rejonie południowej Rosji. Surowy klimat nie przeszkodził jednak ludziom się zaktywizować, czego dowodem były wyrastające tu w kolejnych latach przedsiębiorstwa przemysłowe i co jeszcze ważniejsze instalacje wojskowe. Istotę ośrodka potwierdziło mu w 1812 r. nadanie statusu miasta.

W 1936 r, na dobre rozpoczęła się przemysłowa historia stolicy Kamczatki. Otwarta wówczas stocznia, zajmująca się głównie statkami rybackimi, a później Morska Szkoła Techniczna stały się najważniejszymi ośrodkami naukowo-technicznymi regionu.

Terytorialnie spore miasto, bo zajmujące 400 km², nie oparło się rosyjskiej, czy też sowieckiej, mani budowania pomników. Wycieczki przemierzając ul. Leninską, łatwo zauważą statuę Vitusa Beringa. Sęk w tym, że nie dostrzeżemy tu postaci słynnego dowódcy, a po prostu metalową kolumnę, ustawiona na niewysokim cokole. Zdobiące je liczydło, kwiat lotosu, oraz kula armatnie wyglądają cokolwiek dziwnie. Niemniej artystyczna wizja zyskuje przy bliższym poznaniu za sprawą płaskorzeźb z krzyżującymi się wieńcami laurowymi i pochodniami.

Kolumna – Pietropawłowsk Kamczacki; źródło: Wikipedia.ru

Kto jednak spodziewa się siermiężnego stylu dawnego ZSRR możne się zdziwić. Pietropawłowsk Kamczacki stał się bowiem miejscem, które władze postanowiły przystosować do potrzeb turystów. Raczej takich o specyficznych potrzebach. W efekcie agencje podróży obsługują główne organizowane tu… polowania na niedźwiedzie, czy urlopy naznaczone wzbijaniem się w powietrze na paralotni, czy wspinaczką na okoliczne szczyty.

Z grona mieszkających tu na co dzień 180 tyś. ludzi, ci bogobojni, swobód korzystają z soboru św. Trójcy Życiodajnej. Niemniej ten przywilej zyskali dopiero w 2010 r. kiedy to ukończono jej trwająca 11 lat budowę. Ozdobione freskami wnętrze prezentuje się okazale. Na pewno bardziej niż umieszczona w kościele kopuła zawierająca relikwie męczenników: św. Antoniego, św. Eustacjusza i św. Jana.

Sobór Pietropawłowsk Kamczacki; źródło: Wikipedia.ru

Gdy w 1914 r. w tym rosyjskim mieście dokonywano uroczystego otwarcia Teatru, wszystkie oczy skierowane były na ówczesnego gubernatora. Puszący się jak paw w urzędnik – Monomachow został bowiem jego patronem. Do dziś nosząca jego imię instytucja od początku prócz spektakli oferowała publiczności możliwość oglądania filmów. Gdy pół wieku później uznano, że w Pietropawłowsku przyda się nowy budynek, przystąpiono szybko do działania. Tak w 1964 r. stanęła tutaj nowa siedziba. W 2010 r. całość przebudowano. I o ile, chciano w nią wtłoczyć klasyczne elementy, ale… wyszło, jak wyszło. Zamiast efektownych kolumn postawiono raczej na coś, co go tylko przypomina, dodając multum szklanych ścian.

Teatr w Pietropawłowsku Kamczackim; źródło: Wikipedia.ru

Preferujący religijne adresy turyści postawią pewnie na inne tutejsze atrakcje Pietropawłowska Kamczackiego. Choćby Monaster św. Pantelejmona. Zgadza się, fascynujących historii z nim związanych nie ma za wiele. Ale, skoro powstał ledwie w 2005 r.? Sprowadzeniu tu wówczas przez bp. Ignacego pierwsi mnisi zajęli dawną kaplicę Wiery, Nadziei i Luby, przystosowując ją na potrzeby małej cerkwi. Dwa lata później doszła do nich radosna wiadomość, o uznaniu przez zwierzchników kościelnych ich społeczności za zgromadzenie klasztorne. Kompleks stale rozbudowywano: powstały nowe budynki mieszkania, otwarto gmach szkółki niedzielnej, a mnisi wzięli też na siebie obowiązek edukacyjne w Pietropawłowsku Kamczackim.

Monaster św. Pantelejmona Pietropawłowsk; źródło: Wikipedia.ru

A’propos wyznawanej przez miejscowych wiary. Nie wszyscy mieszkańcy tego rosyjskiego miasta to prawosławni. Żyje w nim także społeczność katolików. Wobec tego znaleźć tu też można niewielki rzymskokatolicki kościółek pw. św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Widok to cokolwiek oryginalny, zważywszy na fakt, iż jest jedyna katolicka parafią w całym regionie, a wspólnocie przewodniczy, jako proboszcz polski ksiądz.

Parafia św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Pietropawłowsku Kamczackim; źródło: Wikipedia.pl

Wycieczka do muzeum

W mieście nie zaniedbali też innych kwestii. Co prawda, jak to w Rosji bywa, w specyficznym wydaniu, ale jednak… Dowodem Zjednoczone Muzeum Regionalne Kamczatki. Główna miejska instytucja kulturalna, skupiając się na sprawach regionalnych, przybliża archeologiczne i etnograficzne meandry pokaźnego przecież regionu. Na półkach i w gablotach znaleźć więc można historyczne księgi z okresu XVII-XXI w., do tego płótna i grafiki miejscowych artystów. Wystawa podzielona jest tematycznie i składa się na nią:

• sala dedykowana przyrodzie i naturze – przybliżająca to, w jaki sposób odkrywano kolejne tajemnice Kamczatki
• kolekcja starożytna – ze zbiorami archeologicznymi z czasów tworzenia się na Półwyspie Kamczackim pierwszych osad i wielkimi odkryciami geograficznymi
• historię obrony miasta w trakcie ataku połączonych wojsk Wielkiej Brytanii i Francji w 1854 r.

Zjednoczone Muzeum Regionalne Kamczatki; źródło Wikipedia.ru

Inne placówki nakierowane są na konkretną tematykę, stąd obecność:

• Muzeum Łososia
• Muzeum Geologicznego
• Muzeum Wojskowo-Historycznego Wojsk i Sił Północno-Wschodnich
• Muzeum Historii Prawosławia

Jelizowo na rosyjskim Półwyspie Kamczackim

Jelizowo, to z kolei niespełna 40 tys. miasto przedpłonem jak na tutejsze warunki całkiem niedaleko Pietropawłowska Kamczackiego. Wykształcone z danej wioski Staryj Ostrog słynie z tego, że jest jednym z głównych węzłów transportowych w rejonie.

I to nie tylko, za sprawą działającego tutaj cywilnego dziś lotniska, które wykształciło się z wojskowego obiektu.

Lotnisko Pietropawłowsk Kamczacki; źródło: Wikipedia.pl

Miasto leży bowiem również na trasie biegnącej do Ust´-Kamczatsk. Podobnie jak stolica regionu i te tereny biorą na cel pragnący odsapnąć turyści. Choć większe zyski miejscowym zapewnia z pewnością rybołówstwo.

W Jelizowie warto zajrzeć do Regionalnego Muzeum Krajoznawczego im. Elizowskiego.

Kluczi

Wielka Kluczewska Sopka, czyli wulkaniczny szczyt, ściąga wzrok jak magnes. Największy, a a zarazem wciąż przejawiający siłę, za sprawą cyklicznych erupcji wulkan, w zasadzie można uznać zarówno za błogosławieństwo, jak i przekleństwo w okolicy. Nęci zwłaszcza żądnych wrażeń turystów, chcących wejść na największy szczyt na Kamczatce.

Po nim rozpościera się osada Kluczi. Historycznie wspominane są ty wydarzenia z 1731 r. Atak na tutejszy fort zajmowany przez Kozaków – Niżniekamczack, otworzył pole do urządzania na tym obszarze nowego miasta. Rolnicza osada, podrywa się zwłaszcza, gdy na tutejszym poligon rakietowy Kura trwaja próby wojskowego systemu głowic pocisków balistycznych.

Ust´- Kamczatsk

Tworząc nową osadę na Półwyspie Kamczackim, w 1731 r. nadano jej nazwę Ust´-Primorskij. 159 lat później dekretem władz zmieniono jej nazwę na Ust´-Kamczatsk.

Wieści o tragicznych wydarzeniach, jakie naznaczyły mieścinę w kwietniu 1931 r., do dziś sprawiają, że włos jeży się na głowie. Wielka fala wody, wywołana przez podziemne trzęsienie ziemi – tsunami, zabiła 23 osoby, niszcząc niemal całą wieś.

Wobec bezmiaru tragedii władze nie miały innego wyjścia jak tylko przenieść lokalizacje miejscowości, dając tym samym możliwość na nowe osiedlenie się mieszkańcom. Ale jak to w Rosji, ludzie nie są za bardzo zdyscyplinowani, a rządzący nie przejawiali chęci przymuszenia ludności do zmian. Tak część zabudowań przetrwała do dziś, co stawiło asumpt do urządzenia w nich z czasem przedsiębiorstw w branży przetwórczej.

Wiluczinsk

Obecność Zatoki Kraszeninnikowa stała się dla Wiluczinska swego rodzaju piętnem. Położenie 24,5 tyś dziś miasta było bowiem doskonałą szansą na zaadaptowanie go na ośrodek wojskowy.

Działający w nim do dziś port, obsługiwany przez żołnierzy marynarki wojennej, sprawia, że miasto oficjalnie ma charakter zamkniętego. Zajmujący część Kamczatki Wiluczinsk, stanowiący rosyjski port okrętów podwodnych stwarza możliwość zatrudnienia w przemyśle remontowym statków.

Wiluczinsk; źródło: wikipedia.ru

Dolina Gejzerów i Kronocki Rezerwat Biosfery

Stanowi na Kamczatce miejsce szczególne. Był 1941 r., gdy zapuszczający się na te tereny ludzie natrafili na wyjątkowe znalezisko. Wkrótce o tzw. Dolinie Gejzerów wiedział już cały świat. Ciągnący się na dł. 6 km, wypełniona kilkudziesięcioma gejzerami i gorącymi jeziorami wąwóz do dziś ściąga kolejnych ciekawskich; dużą aktywność przejawia zwłaszcza Bolszoj.

Życie na Półwyspie Kamczackim upływa miejscowym głównie na połowie ryb, czy hodowli reniferów. Gorzej, jeśli spotkają niedźwiedzia, a o to nie trudno, gdyż szacuje się, że żyje ich tu jakieś 22 tyś!

Kronocki Rezerwat Biosfery obejmujący zarówno ląd, jak i część morza. Obszar obejmujący aż 11476 km2 założono głównie z wagi chęć ochrony łasicowatego gatunki sobola kamczackiego, niedźwiedzi brunatnych, czy ponad setki odmian ryb.

Górski obszar Kamczatki jest popularnym miejscem szaleństw snowboardzistów. Równie popularne wśród turystów jest wykupywanie lotu śmigłowcem nad Dolina Gejzerów i tutejszymi wulkanami. Inni wolą spędzić spokojne chwile przy jeziorze Kurylskim. Akwen zyskał obecną formę między 6460-6414 p.n.e. W jego wodach roi się od łososi, zaś bezpośrednie sąsiedztwo zamieszkują niedźwiedzie brunatne.

Stawiający na dobre zdrowie wybierają miejscowość uzdrowiskową Poratunka. Tamtejsze źródła termalne dostępne są nie tylko dla kuracjuszy, ale i mieszkańców. Ich występowanie sprawia, że częściej z kranów wypływa ciepła woda, z kolei na zimną trzeba poczekać, aż… słynie z gór. Jak na miejscówkę sanatoryjną Poratunka jest jednak specyficznym miejsce, czemu dowodzi brak asfaltowych dróg. Trakty są pełne kamieni, choć utwardzonych.

Państwowy Rezerwat Biosfery Kronotsky; źródło: Wikipedia.ru

Jeśli kochasz poznawać nieznane dotąd miasta koniecznie odwiedź Killarney.

Źródła:

https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%B0%D0%BC%D1%87%D0%B0%D1%82%D0%BA%D0%B0

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kamczatka