Stany Zjednoczone oplata wiele skrupulatnie wytyczonych tras, które przemierzają piechurzy. Jednym z nich jest Appalachian Tail. Warto więc poznać pieszy Szlak Appalachów – jego przebieg i miejscowości, które można poznać, przemierzając ową drogę.
Informacje praktyczne
Pokonanie całej trasy Szlaku Appalachów, liczącej 2190 mil, czyli 3524 km w trakcie jednej , ciągłej wędrówki nie jest niemożliwe, aczkolwiek stanowi to olbrzymie przedsięwzięcie, nawet dla zaprawionych w bojach piechurów. Z reguły owa eskapada trwa bowiem od 5 do 7 miesięcy.
Mimo iż co roku trasa Appalachan Trail kusi mnóstwo miałów, których liczbę podawać można w tysiącach, tylko 25% ludzi przechodzi całą trasę. Przygotowania do podjęcia próby wymagają zarejestrowania próby oraz szczegółowego przemyślenia, w których miejscach robić zapasy, oraz planować noclegi. Co więcej, należy dostosować się do przepisów obowiązujących a terenie działających kempingów.
Geneza Szlaku Appalachów
Pomysły nad wytyczeniem szlaku wiodącego grzbietem Appalachów to dość stary temat, sięgający 1921 r. i osoby Bentona MacKey’a. Łącząc wówczas linią na mapie zlokalizowanie na obszarze górskim farmy i szkółki leśne, zwrócił uwagę urzędników Palisades Interstate Park.
W efekcie 7 października 1923 r. nastąpiło otwarcie pierwszego z odcinków Appalachian Tail z Bear Mountain, przez Harriman State Park do Arden (stan Nowy Jork).
Dziś Park Stanowy Bear Mountain zajmujący 21,06 km2 obejmuje nie tylko kilka szczytów, tj. Bear Mountain, Dunderberg Mountai i West Mountain. Na jego terenie mieszczą się także ruiny Fortu Montgomery z 1776 r.
Fort Montgomery – Szlak Appalachów; źródło: Wikipedia
Z kolei Harriman State Park zajmujący (192,3 km2, pokrywa dziś ok. 32 km szlaków turystycznych. Pierwotnie obszar ten stanowił część majątku Edwarda Mary Averell Harriman, Kobieta po śmierci męża sprezentowała władzom 40 km2 swego terenu, dodając mln $ celem utworzenia obiektów parkowych.
Kończąca się w Arden trasa doprowadzała wówczas do miasteczka, którego wyznacznikiem była działająca w nim huta żelaza produkująca w czasie wojny secesyjnej pistolety Parrott Gun.
Wioska Arden w stanie Nowy Jork; źródło: Wikipedia
Wreszcie w marcu 1925 r. w Waszyngtonie odbyła się konferencja Appalachian Trail, w trakcie której powołano do życia Konferencję Szlaku Appalachów, organizację znaną dziś jako Appalachian Trail Conservancy. Dziś pracownicy organizacji swoje działania koncentrują nie tylko na utrzymaniu w dobrym stanie szlaków i ochronie dziedzictwa przyrodniczego, ale także prowadza wiele projektów edukacyjnych.
Włączający się w działania Arthur Perkins i Myron Avery powierzyli zadania zmapowania terenu niejakiemu Nedowi Andersonowi – rolnikowi, żyjącemu w Sherman, w stanie Connecticut. Tak opracował on plan tras od Dog Tail Corners w Webatuck (stan Nowy Jork), aż do Bear Mountain.
Z czasem Avery, już sam postanowił wytyczyć bardziej dopasowaną do ludzkich możliwości trasę Szlaku Appalachów. W efekcie Avery został pierwszym piechurem, który pokonał całą trasę szlaku pierwotnego Appalachian Trail.
W l. 20 obszar szlaku na obszarze stanów Tennessee i Karoliny Północnej Karolinie zaczął badać Paul M. Fink, kontaktując się z Avery’m.
W efekcie powstała wyjątkowo trudna trasa Appalachan Trail, wiodąca przez liczne podejścia i zejścia, która później znacząco, zmieniono ułatwiając zadane piechurom. W 1936 r. weterani wojskowi oczyścili drogę z Maine do Georgii. Niestety dwa lata później trasa mocno ucierpiała w czasie dużego huraganu, a przez to że weterani zostali zmobilizowani do wojska na fronty II wojny światowej, prace porzucono.
Powrócono do nich w 1948 r. kiedy Earl Shaffer opublikował relację z pokonania całej trasy. Sęk w tym, że nie dość, iż pominął wiele wzniesień, to jeszcze część trasy pokonał samochodem. Mimo tego Shaffer uznał się z pierwszą osobę na świecie, która pokonała szlak z północy na południe, co zapewniło mu po raz pierwszy miejsce w historii. Drugi raz zadziwił świat w 199 r. kiedy to, wówczas już mając 80 lat, ponownie przeszedł cały szlak, zostając najstarszą osobą, która tego dokonała. Odwrotną drogę podążył z kolei, osobnik o polskobrzmiącym nazwisku Chester Dziengielewski.
W 1952 r. do historii weszła Peace Pilgrim, zostając pierwszą kobieta, która przeszła cały Szlak Appalachów. W 1955 r. 67-letnia Emma Gatewood, podążając na północ jako pierwsza kobieta, dokonała tego samotnie.
Oryginalną trasę Szlaku Appalachów nieformalnie wydłużono do kanadyjskiej Nowej Fundlandii.
Appalachian Trail – stan Georgia
Długość : 121 km (75 mil)
Jako że wzniesienia w północnej cześć Georgii stanowią unikalną, niepodobną do innych miejsc okolicę od samego początku wędrówki zasmakować można pełni amerykańskiej natury.
Sięgające wysoko pasma o chropowatej charakterystyce stanowią niedotłaczany element wędrówki. Wyjątkowym momentami jest zawsze zdobycie Blood Mountain, co wymaga wspięcia się na wys. 1136 m n.p.m. Sama góra leży na granicy dwóch hrabstw: Lumpkin i Union. Siedziba pierwszego z nich jest niespełna 7 tys. Dahlonega, która zasłużyła jako drugi na terenie stanu ośrodek wydobycia kruszcu w trakcie pamiętnej gorączki złota w 1828 r. Z tego względu warto zajrzeć tu do „Muzeum Złota Dahlonega”, urządzonego w mieszczaniej się na runku siedzibie sądy hrabstwa z 1836 r.
Hrabstwo Union zamieszkiwali pierwotnie Czirokezi. Po tym, jak w okolicy odkryto złoża złota w l. 20 XIX w., stał się celem poszukiwaczy. Wkrótce okazało się, że tutejsze grudki są najczystszymi jakie można było sobie wówczas wyobrazić. Nic dziwnego, że osadnicy wkrótce wypędzili rdzenne plemię Indian, anektując ziemie i urządzając siedzibę hrabstwa w Blairsville.
Hrabstwo Union w stanie Georgia – budynek władz – Szlak Appalachów; źródło: Wikipedia
Blood Mountain – Szlak Appalachów; źródło: Wikipedia
Trasa Szlaku Appalachów przechodzi przez Springer Mountain na wysokości 1153 m n.p.m., dając okazję poznania ziem dwóch hrabstw: Fannin i Gilmer. Pierwsze założono w 1854 r., drugie wcześniej – już w 1832 r. Gilmer jest okolica wybitnie rolniczą, aż 90% jego pow. stanowią grunty rolne.
Najłatwiej Springer Mountain zdobyć kierując się od parkingu Forest Service Road 42. W okolicy szczytu, jakieś 320 m dalej zlokalizowane jest schronisko Springer Mountain Shelter. Nieopodal zapatrzeć się można w wodę. Wędrujący skorzystać mogą także z gościny w Black Gap Shelter, leżącego 2,4 km dalej na południe.
Szlak Appalachów w stanie Karolina Północna
Długość: 154 km (95,7 mil) + 320 km (200 mil) wzdłuż granicy z Tennessee.
Wysokość szlaku mieści się w przedziale: 526 – 1676 m n.p.m.
Ta część Appalachian Trail zaczyna się w Bly Gap, jeszcze w stanie Georgia, sięgając szczytów:
- Standing Indian Mountain – 1676 m n.p.m.; góra jest ważna dla społeczności Czirokezów; wedle ich mitologii spoczywają tu szczątki ich wojownika, którzy stawał na górze, by wypatrywać skrzydlatego potwora, który przylatywał kraść dzieci. Indianin modlił się wówczas na górze o pomoc w jego ujarzmieniu, co spowodowało interwencje Wielkiego Ducha, którzy pokonał potwora. Walka, której emanacją były błyskawice sprawiła, że wojownik uciekł ze swego posterunku, za co bogowie zesłali na niego okrutną karę, zamieniając do w kamień
- Albert Mountain – 1600 m n.p.m.; w 1942 r, umieszczono na niej wieżę pożarową, z której wypatrywano płomieni; w 1951 r. wzniesiono stalową, 17 m, konstrukcję, która przejęła rolę punktu widokowego
- Wayah Bald – z kamienną, odrestaurowaną wieżą widokową z 1937 r. wzniesiona w celu obserwowania potencjalnego ognia
- Wayah Bald; źródło: Wikipedia
Dalej Szlak Appalachów biegnie przez Nantahala Outdoor Center, wąwozem rzeki Nantahala i przez samą rzekę, wykorzystywaną przez instruktorów do nauki i organizowania raftingu.
Na trasie zajrzeć można na zaporę „Fontana Dam”, która stanowi początek Parku Narodowego Great Smoky Mountains.
Zapora Fontana – Szlak Appalachów; źródło: Wikipedia
Cały odcinek przechodzi przez hrabstwa: Clay, Macon, Swain, Graham, Swain, oraz przecinając granice stanu Tennessee: Haywood, Madison, Yancey, Mitchell i Avery.
Szlakiem zarządza organizacja „Appalachian Trail Conservancy”, która uznaje szlak za najdłuższy pieszy szlak na świecie.
Appalachian Trail – stan Tennessee
Długość : 114 km (71 mil)
Tutaj trasę Szlaku Appalachów poprowadzono, korzystając z bliskości szczytu Clingmans Dome na terenie Parku Narodowego Great Smoky Mountains.
Najwyższy punkt piechurzy osiągają na wysokości 2019 m n.p.m., szlak wkracza do Tennessee.
Początkowe kilometry wiodą grzbietem Smokies, gdzie trasa wiedzie z czasem pośród lasu . Po przecięciu US Route 441 biegnie skalistymi klifami by w okolicy szczytu Tricorner Knob, zacząć schodzi coraz niżej.
Dalej wiedzie w pobliżu Mount Cammerer i wchodzi w pasmo Gór Łysych, docierając do Wyżyny Roan, przy mieście Roan Mountain (786 m n.p.p.) w hrabstwie Carter.
Wreszcie Appalachian Trail dociera do małego miasteczka Hampton, by przy zaporze przeciąć Iron Mountain, prowadząc przez Cross Mountain. Ostatni etap stanowi wpinacza na grzbiet Holston Mountain, celem przedostania się do Wirginii.Roan Mountain w stanie Tennessee; źródło: Wikipedia
Widok na Holston Mountain; źródło: Wikipedia
Trasa wiedzie kolejno przez hrabstwa: Blount, Sevier, Cocke, Greene Unicoi, County oraz Johnson i Sullivan.
Szlak Appalachów w stanie Wirginia
Długość: 885,6 km (550,3 mil) co stanowi 1/4 całego szlaku.
Aż 32 km (20 mil), tworzy granicę z Wirginią Zachodnią.
Podłoże na dużym odcinku jest dość mokre, a wiosenne roztopy i częste opady deszczy sprawiają, że jest jednym z najtrudniejszych odcinków.
Cześć trasy Appalachian Trail biegnie równolegle do drogi Skyline Drive w Parku Narodowym Shenandoah. Otwarta w 1939 r. dwupasmówka ma 169,8 km długości. Z czasem szlak dociera do Blue Ridge Parkway, wytyczonej za czasów prezydenta Roosevelta szosy.
Szlak Appalachów – piękne widoki; źródło: Wikipedia
Sekcja środowiskowa szlaku polecana jest początkującym. Wiedzie przez 167 km. W południowo-zachodniej części stanu szlak dotyka niemal Mount Rogers – najwyższe punktu w stanie Wirginia.
Na tym odcinku Szlak Appallachów przechodzi przez hrabstwa: Washington, Smyth, Grayson, Wythem, Bland, Tazewell, Giles, Craig, Montgomery, Roanoke, Botetourt, Bedford, Rockbridge, Amherst, Nelson, Augusta, Albemarle, Rockingham, Greene, Page, Rappahannock, Warren, Fauquier, Clarke i Loudoun.
Szlaku Appalachów łączy terytorium aż 14 stanów: Georgię, Północą Karolinę, Tennessee, Virginię, Zachodnią Wirginię, Maryland, Pensylwanię, New Jersey, Nowy Jork, Connecticut, Massachusetts, Vermont, New Hampshire oraz Maine.
Appalachian Trail – stan Wirginia Zachodnia
Długość: 6,4 km (4 mile) + 32 km (20 mil) wzdłuż granicy Wirginii.
Najważniejszy adres stanowi na tym etapie Szlaku Appalachów miasto Harpers Ferry. Nazwa mieściny nawiązuje do osoby niejakiego Roberta Harpera, który był właścicielem funkcjonującej tu przeprawy promowej.
54 tys. miasto w hrabstwie Jefferson za zawsze zapisało się na kartach historii, przez to, że było w trakcie wojny secesyjnej najdalej położonym na północ punktem, nad którym władze sprawowali Konfederaci. Miasto chlubi się zwłaszcza Fortem Johna Browne’a, w którym urządzono siedzibę organizacji Appalachian Trail Conservancy.
Harpers Ferry jest tym, co wielu uważa za mentalny punkt środkowy całego Appalachian Trail , chociaż rzeczywisty punkt środkowy znajduje się dalej na północ w południowej Pensylwanii.
Harpers Ferry Zachodnia Wirgina – Szlak Appalachów; źródło: Wikipedia
Szlak wiedzie hrabstwami Monroe i Jefferson.
Szlak Appalachów w stanie Maryland
Długość: 66 km (41 mil) + 32 km (20 mil) wzdłuż granicy Wirginii.
Ten odcinek Szlaku Appalachów charakteryzuje się dużą różnicą wysokości – od 70 do 573 m.
Znaczna część odcinka wiedzie grzbietem South Mountain, z najwyższym szczytem Quirauk Mountain (654 m n.p.m.). Wędrowcy nacieszyć się mogą utworzonym w tym miejscu South Mountain State Park, czyli terenem rekreacyjny, obejmującym obszar hrabstw Washington oraz Frederick.
Appalachian Trail przecina w tym miejscu cały park, będąc doskonała okazja do zatrzymania się w punktach widokowych: High Rock, Black Rock, Annapolis Rock, White Rock i Weverton Cliffs.
Trekking ułatwia możliwość znalezienia noclegów w schronisko na campingach.
Z czasem trasa wiedzie wschodnim skrajem Greenbrier State Park ze sztucznym jeziorem Greenbrier Lake.
Mierząca 4,8 km część wiedzie wzdłuż Chesapeake and Ohio Canal, zbudowany w l. 1828-1850 kanał z inspiracji samego Jerzego Waszyngtona.
Kanał Chesapeake i Ohio – trasa Appalachian Trail; źródło: Wikipedia
W czasie wędrówki zobaczyć też można minąć Wysoka Salę – idealny pkt widokowy
Koniec tego etapu wyznaczono w Pen Mar Park. Miejscu ciekawym z uwagi na genezę jego powstania. Okazuje się, ze w 1877 r. powstał na polecenie zarządzających koleją Western Maryland jako park rozrywki i miejsce wypoczynkowe. W trakcie kilkunastu lat stał się najpopularniejszym miejscem urlopowym wschodniego wybrzeża Stanów zjednoczonych. W 1930 r. koleje sprzedały atrakcję, co doprowadziło do jego upadku 13 lat później. Ponownie miejsce odzyskało swój blask w 1977 r. kiedy miejscowi doprowadzili do otwarcia tu parku.
Piechurzy muszą mocować na terenie schronisk i kempingów.
Hrabstwa na trasie to: Washington i Frederick.
Punkty początkowe Appalachian Trail tworzą Springer Mountain w stanie Georgia oraz Mount Katahdin, w stanie Maine.
Appalachian Trail – stan Pensylwania
Długość: 369,5 km (229,6 mil)
Punkt początkowy stanowi małe miasteczko Pen Mar, siedziba wspomnianego parku.
Koniec odcinka stanowi zaś Delaware Water Gap, czyli tzw. szczelina wodna znana jako doskonałe miejsce do wszelkiej aktywności fizycznej. Obszar jest miejscem ściągających amatorów kajakarstwa, raftingu, wspinaczki oraz co oczywiste piechurów.
Delaware Water Gap Appalachian Trail; źródło: Wikipedia
Przepływające niedaleko trasy rzeka Susquehanna, jest najdłuższym ciekiem wodnym na wschodnim wybrzeżu USA, ciągnąc się na dł. 715 km.
Susquehanna River Appalachian Trail; źródło: Wikipedia
Dalej Szlak Appalachów wiedzie przez Park Stanowy Pine Grove Furnace, którym znaleźć można ładnie prezentujące się jeziora Laurel i Fuller. Jest to tyle ważne, że nieopodal znajdują się przyjemne miejsca noclegowe: The Ironmaster’s Mansion i The Ironmaster’s Mansion.
Pine Grove Furnace State Park Appalachian Trail; źródło: Wikipedia
Trasa wiedzie hrabstwami: Franklin, Cumberland, Perry, Dauphin, Liban, Schuylkill, Berks, Lehigh, Carbon, Northampton i Monroe.
Szlak Appalachów w stanie New Jersey
Długość: 116,2 km (72,2 mile)
Trasa wpada na teren stanu New Jersey, od południa stanowiąc chodnik dla pieszych, przy moście międzystanowym 80, nad rzeką Delaware.
Dalej Appalachian Trail wznosi się od wspomnianego Delaware Water Gap na szczyt Kittatinny Mountain w Worthington State Forest. Jako że okolicę uznano za szczególną pod względem przyrodniczym, jest chroniona. Dawniej Culver’s Gap tworzyło drogę, po której poruszali się Indianie Paleo, chcąc utrzymywać kontakty handlowe z innymi ludami i polować.
Już w poł. XVIII w. okolice te naznaczyły poszukiwania miedzi, co istotne – udane. Do dziś pamiątką owych czasów jest opuszczona kopalnia Pahaquarry Copper Mine. Niezbyt obfite złoże nie dawało jednak nadziei na korzystną eksploatację, co sprawiło, że w trakcie wielu lat prób wydobycia wiele firm utopiło tutaj pokaźne kwoty. To, czego nie udało się zrobić z miedzią, udało się ze srebrem. W l. 80 XIX stulecia John Snook trafił na złoża metalu, czyszcząc je do końca. W efekcie pustą kopalnię zalano wodą.
Appalachian Trail wiodąc dalej, mija Sunfish Pond – jezioro pochodzenia lodowcowego o pow. 18 ha. Dalej trasa przechodzi przez Narodowy Obszar Rekreacyjny Delaware Water Gap i Las Stanowy Stokes, oferując możliwość zerknięcia na stanowiska archeologiczne.
Wiedzie przez obszar dwóch hrabstw: Sussex i Warren. W pierwszym z nich piechurom towarzyszy park stanowy Stokes State Forest, który utworzono w 1907 r., po tym, jak ziemię przekazał na ten cel gubernator Edward Stokes.
Dalej Szlak Appalachów wiedzie przez szczyt High Point, najwyższe okoliczne wzniesienie sięgające 550 m, którego wyróżnikiem jest 67 m obelisk wzniesiony w 1930 r. jako pomnik weteranów wojennych.
High Point State Park w stanie New Jersey, na trasie Szlaku Appalachów; źródło: Wikipedia
Następie ciągnie się na płd-wsch, biegnąc wzdłuż granicy ze stanem Nowy Jork, wpadając do Parku Stanowego Wawayanda i dalej Lasu Stanowego Abram S. Hewitt. Pierwszy z nich rozciąga się na pow. 139,0 km2; wypełniają go bagienne lasy liściaste, dęby kasztanowe oraz białe cedry. Drugi znacznie mniejszy, bo mający ledwie 8,1 km2 wypełnia skaliste podłoże, co nieco utrudnia trekking.
Ścieżka prowadzi także przy jeziorze Greenwood. Z uwagi na wzmożoną w ostatnich latach populację niedźwiedzia czarnego zaleca się szczególną ostrożność i korzystanie z metalowych pudełek do przechowywania żywności.
Hrabstwa na odcinku tworzą: Warren, Sussex i Passaic.
Duża część trasy wschodnimi ziemiami Stanów Zjednoczonych wiedzie lasami i przez dzikie obszary. Urozmaicenia na trasie stanowią miasta, drogi i liczne farmy.
Appalachian Trail – stan Nowy Jork
Długość: 142,3 (88,4 mile)
Odcinek jest dość płaski, nie ma na nim wielkich wzniesień, a te, które są, nie przekraczają z reguły 430 m. Najwyżej położony punkt odcinka stanowi Prospect Rock (437 m). Trasa wiedzę dalej na północ, podążając w bliskości Fitzgerald Falls, by przejść przez Sterling Forest.
Z czasem wchodzi na tere dwóch parków: Parku Stanowego Harriman oraz Parku Stanowego Bear Mountain. Pierwszy z nich leży w hrabstwach Rockland i Orange.
Oznaczenia trasy Appalachian Trail; źródło: Wikipedia
Odcinek słynie z najniżej położonego punktu całego Szlaku Appalachów, którym zlokalizowany jest w… Zoo Bear Mountain na 38 m n.p.m.
Trasa przechodzi przez most wiszący Bear Mountain zlokalizowany nad słynną rzeką Hudson. W momencie oddawania go do użytku w 1924 r. ze swoimi 638 m dł. miał status najdłuższego most wiszącego na świecie!
Bear Mountain Bridge Appalachian Trail; źródło: Wikipedia
Szlak Appalachów podąża przez Park Stanowy Fahnestock, by odbić na północny-wschód. W okolicy znaleźć można kolejny oryginalny element trasy, a mianowicie jedyna na trasie stację kolejową, funkcjonująca dziś wyłącznie w weekendy i święta. Przejażdżka 106 km trasa zajmuje 1 godz i 52 minuty.
Wyjątkowość odcinka podkreśla fakt, iż właśnie tu leży najstarsza nitka całego szlaku, czyli wytyczony w 1923 r. odcinek przechodzący przez parki stanowe Harriman i Bear Mountain.
Dzięki zaangażowaniu wolontariuszy trakt ten został wybrukowany granitowymi płytami, tworzącymi tu 800 stopni. Prace pochłonęły mln $ i trwały cztery lata. Inwestycję tę ukończono w czerwcu 2010 r.
Przechodzi przez 5 hrabstw: Orange, Rockland, Westchester, Putnam i Dutchess.
Szlak Appalachów w stanie Connecticut
Długość: 84 km (52 mile)
Niemal cała trasa ciągnie się wzdłuż grzbietów w kierunku zachodnim nad doliną rzeki Housatonic. Wykorzystywana dawniej przez tubylcze plemiona do łowienia pożywienia. Wszytko zmieniło się w 1725 r. wraz z przybyciem tu angielskich osadników, którzy wykorzystali jej nurt do napędzania energią produkcji papieru, żelaza i energii elektrycznej. Z czasem zaczęto na niej tworzyć zapory, w efekcie czego wchodząc w XX . Ludzie korzystali tu z 30 zapór.
Housatonic River Appalachian Trail; źródło: Wikipedia
Wspomniana obecność Indian sprawiła, że cześć obszaru, na którym zorganizowano Appalachian Trail stanowi granice rezerwatu Indian Schaghticoke. Za nim szlak wiedzie na północ dolina rzeki Housatonic i przez wzniesienia na zachód. Dochodząc do Salisbury, wspina się na góry Taconic. Dzięki temu w Lion’s Head można skorzystać z okazji i zachwycić się panoramą.
Tuż po przecięciu granicy stanu Massachusetts, prowadzi wąwozem Sages Ravine, głębokiego wąwozu porośniętego delikatnym starym lasem.
Odcinek przechodzi przez jedno hrabstwo – Litchfield.
Szlak jest bardzo popularny wśród turystów; rocznie ściąga ok. 2 mln ludzi, którzy przemierzają chociaż część trasy. Celem dużej części piechurów jest pokonanie całego szlaki etapami, w trakcie jednego roku.
Appalachian Trail – stan Massachusetts
Długość: 140 km (90 mile)
Szlak Appalachów w tym stanie ogranicza się do jednego hrabstwa – Berkshire. Do 1700 r. ziemie te w całości zamieszkane były przez Mohikanów. W efekcie pojawiania się tutaj białych, w 1738 r. płk Jacob Wendell, majętny przybysz z Bostonu zakupił 97 km2 ziemi, celem późniejszego jej odsprzedania. Mimo iż na ziemi wykonano ogrom prac, właściciele wkrótce, opuścili okolice, ratując się przed najazdami Indian.
Na osiedlenie zdecydowało się za to wielu ludzi z miasta Westfield. W efekcie powstała tu plantacja, miasto rozwijało się dość dobrze.
Massachusetts – Appalachian Trail; źródło: Wikipedia
Najwyższy punkt odcinka sięga 784 m., a jest nim Mount Everett. Po zejściu z niego piechurzy udają się w stronę doliny rzeki Housatonic. Dalej okrążają miasto Great Barrington.
Z czasem na trasie Appalachian Trail wyłaniają się kolejne miasta. Najpierw Dalton niepełna 7 tys. początkowo typowo rolnicza osada z młynami wodnymi.
Następnym punktem na trasie jest Cheshire, które swe korzenie ma w przybyciu tu baptystów z Rhode Island w 1793 r.
Z czasem dochodzi się do najwyższego punktu w stanie sięgającego 1064 m n.p.m. Mount Greylock, okala ziemia tworząca dawniej trasę wykorzystywaną do podróży, przez Mohikaninów, których celem był handel.
Opadając Appalachian Trail, wiedzie do North Adams i Williamstown, by ponownie się wznieść na granicy ze stanem Vermont.
W całości trasa leży na terenie hrabstwa Berkshire.
Szlak Appalachów w stanie Vermont
Długość: 240 km (150 mil)
Trasa Szlaku Appalachów w granicach stanu Vermont ciągnie się grzbietem południowych Gór Zielonych. Zima ośnieżone, stanowią pole do użytkowania ich przez narciarzy.
Green Mountains Szlak Appalachów; źródło: Wikipedia
W trakcie wędrówki Appalachian Trail zahacza o kilka szczytów. Stratton Mountain, leżący w hrabstwie Windham, jest najwyższym wzniesieniem tej części Gór zielonych. Charakterystycznym obiektem jest postawiona na nim wieża przeciwpożarowa. Północno-wschodnie zbocza pokrywa sieć tras narciarskich.
Stratton Mountain na trasie Appalachian Trail; źródło: Wikipedia
Inny z ośrodków dla narciarzy Killington Ski Resort korzysta ze zboczy mierzącego 1289 m n.p.m. Killington Peak.
Następnie wiedzie na wschód, przekraczając Białą Rzekę i przelatuje przez zamieszkany przez niespełna 3,5 tys. ludzi Norwich. Miasteczko stało się celem pierwszych osadników w 1736 r., którzy korzystając z mnóstwa dostępnego materiału, stawiali domy z drewnianych bali, osiedlając się na zachodnim brzegu rzeki Connecticut.
Norwich Vermont Appalachian Trail; źródło: Wikipedia
Szlak Appalachian Trail wiedzie dalej do 11 tys. miasta Hanover. Pierwsi ludzie sprowadzi się tu w 1765 r. i wbrew pozorom nie podchodzili z Niemiec, a byli Anglikami.
Hanover New Hampshire – Appalachian Trail; źródło: Wikipedia
Szlak przecina wspomniana rzekę Connecticut oraz hrabstwa: Bennington, Windham, Rutland i Windsor.
Władze widząc popularność trasy zadbały o jej ochronę przyrody i waznych miejsc. Dzięki temu w 1968 r. Appalachian Trail na równi z Pacific Crest Trail stał się pierwszym amerykańskim szlakiem widokowym.
Appalachian Trail – stan New Hampshire
Długość: 259 km (161 mil)
Niemal cała trasa Szlaku Appalachów w granicy stanu New Hampshire urządzona jest na terenie White Mountain National Forest. Cały las pokrywa ponad 3038 km2 terenu i, o dziwo, nie jest w pełni chroniony Cześć sukcesywnie jest wycinana ,zapewniając zyski branży drzewnej.
Jest jednym z najtrudniejszych odcinków dla ludzi wybierających trekking szlakiem w kierunku północnym. Nierówne i strome tereny dają się we znaki.
Szlak przebiega w obrębie do 17 z 48 szczytów sięgających min 1200 m n.p.m. Jednym z nich jest Mount Washington – znany jako najbardziej wyróżniającym się puntem w topografii całej wschodniej części Ameryki Północnej. W okolicach szczytu działa stacja meteorologiczna. Jako najwyższe wzniesienie posłużyło ulokowaniu w nim przekaźników do transmisji sygnałów.
Mount Washington na trasie Szlaku Appalachów; źródło: Wikipedia
W okolicach szczytu Mount Pierce wchodzi w tzw. strefę alpejską. Piechurzy zmuszeni są wędrować zaroślami, trzymając się wysokiego grzbietu.
Trasa wiedzie trzema hrabstwami: Grafton, Carroll oraz Coos.
Szlak Appalachów w stanie Maine
Długość: 452 km (281 mil)
Końcowe metry Szlaku Appalachów na jego północnym krańcu wiodą na szczyt Baxter Mount Katahdin. Otaczające go tereny Parku Stanowego Baxter pełna są mniejszych i większych zbiorników wodnych. W trakcie wędrówki natknąć się można na łosie, jelenie, a w ekstremalnych przypadkach niedźwiedzie czarne.
Z racji trudnych miejsc na trasie piechurzy murza przygotować się na to, że jej pokonywanie będzie bardzo wolne. Do tego nierzadko będzie się trzeba posiłkować chwyceniem konarów drzew, czy wspinaniem się po stromym podłożu. Co więcej część trasy zawalają głazy. Konieczne jest także pokonywanie strumieni, a rzeka Kennebec wymaga wręcz skorzystania z łodzi.
Przechodzi przez hrabstwa: Oxford, Franklin, Somerse, hrabstwo Piscataquis.
Appalachian Trail wytyczony został przez terytorium 14 stanów.
Rekordy Szlaku Appalachów
Co oczywiste, większość osób pokonuje całą trasę bez monitorowania ze strony niezarządzających szlakiem. W efekcie ustalenie rekordowych osiągnięcie jest, w zasadzę niemożliwe. Mimo to prowadzone są statystyki.
Najstarszą osoba, która pokonałaa cały Szlak Appalachów jest Dale Sanders, która w momencie dotarci do mety miała… 82 lata. Najmłodszą osoba, która przeszła szlak 13 października 2020 r., została Juniper Netteburg; miała wówczas… 4 latka.
Najszybciej trasę Appalachian Trail pokonali:
- Joe McConaughy ukończył trasę w kierunku północnym 31 sierpnia 2017 r. w 45 dni, 12 godzin i 15 minut.
- Heather „Anish” Anderson ukończyła trasę w kierunku południowym 24 września 2015 r., w 54 dni, 7 godzin i 48 minut.
Swoje próby podejmują sportowcy, którzy pozbawieni wielkich, ciężkich bagaży atakują rekordy prędkości pokonywania szlaku, Funkcjonując jakby w „bańce”, wspierani przez zespół zajmujący się transportem wyposażenia i jedzenia są autorami niezwykłych czasów:
- Karel Sabbe 29 sierpnia 2018 r. przeszedł tak szlak w 41 dni, 7 godzin i 39 minut.
- Karl Meltzer, dwa lata wcześniej podążając na południ, pokonał całą trasę w 45 dni, 22 godziny i 38 minut.
Pełny natury Szlak Appalachów – rośliny i zwierzęta na trasie
Szlak Appalachów jest domem dla tysięcy gatunków roślin i zwierząt, w tym 2000 rzadkich, nagrodzony wyginięciem. Wśród nich na pierwszy plan wysuwają się: amerykańskie niedźwiedzie brunatne, grzechotniki, bobry, wiewiórki, wydry rzeczne, jeżozwierze, dziki, lisy, kojoty, świstaki, jastrzębie i sowy. Najbardziej we znaki turystom daja się jednak komary, kleszcze i meszki.
Prócz zwierząt trasa pokryta jest rozmaitą roślinnością. Przez to, że Appalachain Trail rozciąga się na rożne strefy klimatyczne, porastają je zarówno lasy nizinne, lasy liściaste z dębami, i topolami, oraz rosnące na północy klony i brzozy.
Części szlaku na terenie stanu Pensylwanię nabierają wybitnie skalistego charakteru, co dla podążających w nieodpowiedni twardym obuwiu stwarza trudności.
Cześć obszaru porastają lasy iglaste, w formie białych sosen i świerków co widoczne jest zwłaszcza na terenie stanu Maine, gdzie pełno jest też cedrów.
Organizacja Appalachian Trail
W utrzymaniu szlaku partycypuje wiele spółek, jednak nadzór nad nim powierzono trzem organizacjom:
- National Park Service
- United States Forest Service
- Appalachian Trail Conservancy
Warto wiedzieć, iż na większości trasy zabronione jest poruszanie się na rowerach.
Jedynie niewielka jej część tutejszego Szlaki Appalachów, w formie krótkich odcinków, przystosowana jest dla ludzi poruszających się na wózkach inwalidzkich.
Szlak oznaczony jest kolorem białym umieszczanym w formie pasków 5 x 15 cm i metalowymi znacznikami z logo Appalachian Trail.
Szlak Appalachów logo; źródło: Wikipedia
Gros turystów wybiera się na trasę z namiotami, bądź hamakami. Na szlaku urządzono ok. 250 miejsc noclegowych w formie schronisk i pól namiotowych oraz tradycyjnych chat.
Cześć z nich prowadzi Appalachian Mountain Club w rejonie Białych Gór w New Hampshire. Wolontariusze towarzysza także w razie potrzeby uczestnikom marszu, służąc także pomocą w trackie wypadu na kajaki, jazy na rowerze i na nartach, wspinaczce skałkowej, oraz wędrówkom z wykorzystaniem rakiet śnieżnych
W rejonie Shenandoah w Wirginii chatami zarządza organizacja Potomac Appalachian Trail Club.
Nocleg znaleźć można także w prywatnych domach.
Szlak stanowi teren działalności tzw. AT Community, czyli organizacji, której członkowie wyposażają w żywność piechurów i kwaterują ich, wpierając dobrym słowem w trakcie wysiłku.
Niebezpieczeństwa na Szlaku Appalachów
Jako że Appalachian Trail jest z reguły dość bezpieczną trasą, niedogodności w trakcie wędrówki wiążą się głównie z nietrafiona pogodą, możliwością natrafienia na niebezpieczne rośliny i zwierzęta: niedźwiedzie, dziki i węże, czy owady (kleszcze!) czy też wrogo nastawione osoby.
Warunki pogodowe mogą stanowi wyzwanie, zwłaszcza przy wystąpieniu ponad 38 stopni C upałów. Problem stanowi spadająca temperatura wraz ze zbliżaniem się na północ, charakteryzująca się silnymi wiatrami, burzami z gradem
Pandemia COVID 19 skutkowała nawoływaniami do rezygnacji z uczęszczania szlakiem i zamknięciem części schronisk. 1, 2
A może lubisz Azję? Polecamy wizytę w niezwykłym południowokoreańskim Suwon.
Źródła:
1 https://en.wikipedia.org/wiki/Appalachian_Trail
2 https://appalachiantrail.org/